'Τότε που πήγα 1η Γυμνασίου...'

Αυτή είναι η δική μου ιστορία, που βέβαια δεν είναι αληθινή. Λέγεται 'Τότε που πήγα 1η Γυμνασίου' και χωρίζεται σε μέρη φυσικά. Ορίστε το πρώτο μέρος:



Μέρος 1ο


Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να διαβάσω. Το χοντρό βιβλίο ‘Ομήρου Οδύσσεια’ ήταν ανοιχτό πάνω στο κρεβάτι και περίμενε να μάθω απέξω τη ραψωδία που μας έβαλε η κυρία Βαράκου.
Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Ίσως να σκεφτόμουν τον καινούριο, τον Βασίλη. Ίσως να σκεφτόμουν την κολλητή μου που άλλαξε πόλη λόγω του πατέρα της, που είναι στρατιωτικός. Ίσως να σκεφτόμουν κάτι άλλο.
Στήριζα το κεφάλι μου στο χέρι μου και κοίταζα το κενό. Τώρα που μπήκα στην πρώτη γυμνασίου αλλάξανε όλα. Έγινα κολλητή με την Ελένη και τη Μαρία, ενώ στο Δημοτικό δεν είχα καμιά φίλη. Επίσης στην τρελή μας παρέα είχε έρθει πρόσφατα και ο Γιάννης, ένα ωραίο παιδί με μαύρα μαλλιά και γκρίζα μάτια.
Ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά, χτύπησε το κινητό μου.
«Έλα, Άννα;»
«Τι κάνεις Μαρία;»
«Καλά είμαι! Τι κάνεις τώρα;»
«Εεε….προσπαθώ να διαβάσω ‘Ομήρου Οδύσσεια’, Μαράκι».
Άκουσα τα γέλια της.
«Αχ, Άννα, Άννα!»
Εμένα κανονικά με λένε Άννα Μαρία, αν και οι φίλοι και οι φίλες με λένε Άννα.
«Τι ρε Μαρία;» της είπα. «Πρέπει να διαβάσω και λίγο! Άσε που δεν μπορώ! Εσύ πάλι δε διαβάζεις καθόλου! Έμαθα ότι στο διαγώνισμα των Αρχαίων πήρες τέσσερα!»
Η Μαρία έβγαλε έναν απελπισμένο αναστεναγμό.
«Η Ελένη στο ξεφούρνισε;»
«Δεν έχει σημασία! Δε διαβάζεις καθόλου! Έτσι θα κάνεις και στις εξετάσεις;»
«Όχι, εκεί μάλλον θα βγάλω τα σκονάκια…»
«Πρέπει να διαβάζεις, αν θες να περάσεις και να είμαστε μαζί και του χρόνου!»
«Γιατί, η Ελένη νομίζεις διαβάζει;»
«Τουλάχιστον εκείνη στο διαγώνισμα των Αρχαίων πήρε 8!»
«Σιγά τη διαφορά ρε Άννα! Τι τέσσερα τι οκτώ! Για τέσσερις βαθμούς;»
Γέλασα. Η λογική της Μαρίας ήταν αυτή. Τουλάχιστον εγώ έβγαζα με λίγη προσπάθεια δεκαεφτά. Αλλά δεν μπορούσα να συγκρίνω εμένα με τη Μαρία! Μέχρι και την έκτη δημοτικού, απ’ ότι μου είπε, με οκτώ την πέρασε, εγώ με δέκα. Είναι διαφορά.
«Αύριο το απόγευμα έχεις ελεύθερη ώρα για να βγούμε;»
«Ποιοι και ποιοι;» ρώτησα κλείνοντας το βιβλίο ‘Ομήρου Οδύσσεια’.
«Η παρέα», μου είπε. «Εγώ, εσύ, ο Γιάννης, η Ελένη…και ο Βασιλάκης!»
Ξαφνιάστηκα.
«Ο Βασιλάκης;»
«Έλα ρε, ο Βασίλης! Ο καινούριος!»
«Από πότε ο Βασίλης θεωρείται μέλος της παρέας;» ρώτησε με ειρωνικό τόνο.
«Αννούλα κούλαρε! Το παιδί είναι θεός! Είναι ο κούκλος του σχολείου, έχει τέλειο χαρακτήρα, αλλά σνομπάρει τα ψώνια και όλες αυτές που τον βλέπουν και γίνονται κολλητσίδες. Χθες μάλιστα ρώτησε αν τον θέλαμε στην παρέα μας, γιατί δεν μπορεί όλες τις ηλίθιες εκεί έξω».
«Και γιατί δεν πηγαίνει με τα παιδιά;» (Έτσι αποκαλούσα τα αγόρια του τμήματός μου).
«Γιατί όλοι τρελαίνονται για γκόμενες και ποδόσφαιρο. Αυτός είναι του μπάσκετ και της σταθερής σχέσης. Επίσης αυτοί δεν τον θέλουν γιατί λέει είναι φλωράκι!»
«Φλωράκι ο Βασίλης;» είπα σαρκαστικά. «Από πότε;»
«Μα ούτε που το ξέρεις το παιδί και το έχεις καταστολίσει!»
«Δεν ξέρω ρε Μαρία…με εμπνέει!»
Γέλασα δυνατά. Μετά άκουσα τη Μαρία να γελάει κι αυτή.
«Λοιπόν, θα έρθεις;»
«Θα έρθω, τι να κάνω…» είπα. «Την ίδια ώρα;»
«Κλασικά!» μου απάντησε εκείνη και έκλεισε το τηλέφωνο.
Ξανάνοιξα το βιβλίο και έμαθα τη μισή ραψωδία. Μετά τα μάτια μου έτσουξαν. Τόσην ώρα διάβαζα τα μαθήματα και τη ραψωδία.
Στο μυαλό μου ξαφνικά ήρθε ο Βασίλης. Ήταν όντως ο θεός του σχολείου. Το πιο διάσημο παιδί. Μέχρι και τον Ντάνο ξεπέρασε σε διασημότητα, τον άσσο του ποδοσφαίρου.
Απ’ όλους πιο ωραίος ήταν ο Βασίλης. Και τον Ντάνο ξεπέρασε. Και το Γιάννη. Σε ομορφιά λέω. Ο Βασίλης είχε γκριζοπράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Είχε μια γλύκα στο πρόσωπο, που σπάνια έβρισκες. Και ήτανε λάτρης της ραπ μουσικής. Γι’ αυτό εξάλλου συνήθως φορούσε μακριά φαρδιά παντελόνια και μπλούζες ως το γόνατο. Και κάτι βαριές χρυσές αλυσίδες.
Ήτανε όντως κούκλος. Κάθε κοπέλα τον ονειρευόταν. Και τα περισσότερα αγόρια του γυμνασίου που ήταν άσχημα – σνομπ – σπασικλάκια είχανε τον Βασίλη ως πρότυπο.
Ο Βασίλης…ο θεός κάθε κοπέλας του γυμνασίου…όλες τον σκέφτονταν…
Τότε συνειδητοποίησα ότι τον σκεφτόμουν.
«Μπλιαχ!» φώναξα και έπιασα να κάνω μια άσκηση των Μαθηματικών για να ξεχαστώ.
Αλλά ότι και να έκανα όλο ο Βασίλης μου ερχόταν στο μυαλό. Γιατί???


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Γνώμες??? Να συνεχίσω???

ax sinexise
poli oraio............

Συνεχίζω μετά από άλλη μια θετική γνώμη!

ax para poli wraia istoria!!!! sinexise!!! gia na pw tin alitheia kai egw otan pigaina prwti gimnasiou oles ithelan ton kouklo tou sxoleiou pou ton elegan episis Basili!!! Bebaia emeis den bgikame pote...

Σύμπτωση! Εγώ τώρα γράφω και σε λίγο θα το έχετε!!

Ορίστε:


Μέρος 2ο


Τελικά δεν μπορούσα να διώξω τον Βασίλη από το μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί. Όταν πήγα στην τραπεζαρία για να φάμε βραδινό, ακόμη τον σκεφτόμουν.
«Άννα Μαρία».
Τίποτα εγώ. Μασουλούσα αργά αργά το τοστ μου.
«Ζαν…»
Ο μπαμπάς κι η μαμά με φωνάζουν ‘Ζαν’ μερικές φορές.
«Ζαν μαρί λεπέν…»
Εγώ ήμουν στον κόσμο μου, ώσπου η αδερφή μου με τσίμπησε δυνατά και εγώ τινάχτηκα.
«Αν έρθω εκεί…!» την απείλησα.
Η μαμά άφησε το τοστ της αδερφής μου στο τραπέζι και με κοίταξε θυμωμένη.
«Τι σκέφτεσαι πάλι; Ν’ ακούς όταν σου μιλάω!»
«Εντάξει ρε μαμά, σόρι…!
«Τι σόρι; Τόσην ώρα σου λέω ότι πήρανε τρεις φορές κάτι φίλες σου και σε ψάχνανε! Αλλά εσύ διάβαζες τη ραψωδία!»
«Συγγνώμη, μαμά…»
Διάβαζα τη ραψωδία…Το Βασίλη μοναχά σκεφτόμουν… σκέφτηκα με ένα χαμόγελο.
Γρήγορα έφαγα και αφού έστειλα ένα SMS με καληνυχτούδια στη Μαρία και την Ελένη, έπεσα για ύπνο. Λίγο πριν βαρύνουν τα βλέφαρά μου, στο μυαλό μου ήρθε πάλι ο Βασίλης.
Τον έβλεπα να μιλάει με την Ελένη και τη Μαρία, να του την πέφτουν, να του κάνουν νάζια…κι εμένα μου ανάβανε τα λαμπάκια μου για κάποιο λόγο…
Μετά από λίγο κοιμήθηκα….



«Βασίλη θες να πάμε μια βόλτα με το παπί;» ρώτησα.
«Έλα τότε!» Έβαλε τα κλειδιά στη μηχανή, με φίλησε κι αφού ανέβηκαν φύγαμε.
Η ώρα είχε πάει μία τα ξημερώματα…ένιωθα υπέροχα με τον Βασίλη. Ήταν ένας θεός και τα είχαμε. Με είχε σαν πριγκίπισσα.
Τότε είδαμε μπροστά μας ένα φορτηγό να πάει να βγει από ένα δρομάκι.
«Βασίλη, σταμάτα», τον παρακάλεσα κλαίγοντας.
«Όχι, να σταματήσει αυτός, εμείς θα περάσουμε!» μου είπε με πείσμα. Γκάζωσε, όσο κι αν έκλαιγα και τον παρακαλούσα να σταματήσει.
Τότε συγκρουστήκαμε. Το παπί στούκαρε πάνω στο φορτηγό, ο Βασίλης είχε σωριαστεί κάτω νεκρός, κι εγώ ευτυχώς είχα πηδήξει από το παπί πριν τρακάρει. Ήθελα να πάρω και τον Βασίλη μαζί, αλλά δεν μπόρεσα. Είχε ήδη πεθάνει. Ο οδηγός του φορτηγού γκάζωσε και την κοπάνησε, για να μην τον κατηγορήσω και μπλέξει. Αλλά δεν θα τον κατηγορούσα, αφού ο Βασίλης έφταιγε. Κι εγώ έκλαιγα, έκλαιγα δυνατά…
Τότε ξύπνησα! Όλο αυτό ήταν ένας εφιάλτης. Ξύπνησα με κόκκινα μάτια και δάκρυα στο πρόσωπο, ιδρωμένη και με τα μαλλιά κολλημένα στο πρόσωπό μου από τον ιδρώτα.
Κοίταξα το ψηφιακό ρολόι στον τοίχο. Τρεις τα ξημερώματα. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά μόλις ξανάφερα στη μνήμη μου τον εφιάλτη.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιό μου η αδερφή μου (μένουμε σε ξεχωριστά δωμάτια) και η μητέρα μου.
«Τι έπαθες, αδερφούλα;» με ρώτησε η αγουροξυπνημένη αδερφή μου.
«Είδα έναν εφιάλτη…»
«Τόσο τρομακτικός ήταν; Σε άκουσε όλο το τετράγωνο!» είπε η μαμά.
«Ούρλιαξα;» ρώτησα. «Δεν το κατάλαβα».
«Άστα τώρα αυτά και κοιμήσου…και όνειρα γλυκά κι ονειρεμένα…»
Ξανακοιμήθηκα γρήγορα. Αυτή την φορά χωρίς απαίσια όνειρα και κλάματα…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Να συνεχίσω?????

popo!!! kanonikos efialtis!!! alla sinexise einai poli wraia!!!

Ok!

Μέρος 3ο


Το άλλο πρωί, κατά τις εφτά παρά τέταρτο, το ξυπνητήρι μου με το σήμα των Tokio Hotel χτύπησε. Γρήγορα σηκώθηκα και ντύθηκα, έφαγα, πλύθηκα και πήρα την τσάντα μου στον ώμο.
«Γεια σου μαμά!»
Την φίλησα και έτρεξα να φύγω. Είχα το κινητό από βραδύς στην τσάντα και τα κλειδιά επίσης. Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά της πολυκατοικίας και μέσα σε δέκα λεπτάκια βρέθηκα στην κεντρική πόρτα του σχολείου.
Τα παιδιά ήταν σκόρπια στην αυλή και έκαναν βόλτες φωνάζοντας. Κοντά στην είσοδο του σχολείου ήταν η Ελένη και η Μαρία και μιλούσαν με το Γιάννη και το Βασίλη.
Πλησίασα τις φίλες μου.
«Καλημέρα Άννα!» μου είπαν η Μαρία κι η Ελένη με μια φωνή.
«Καλημέρα κορίτσια! Καλημέρα Γιάννη!»
Έκανα πως δεν είδα το Βασίλη. Αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα κάτι περίεργα πεταρίσματα στο στομάχι και στο κεφάλι.
«Γεια σου, Άννα Μαρία», μου είπε ευγενικά ο Βασίλης. Ξετρελάθηκα.
«Καλημέρα, Βασίλη», του είπα γλυκά. «Έμαθα πως ήρθες στην παρέα μας».
«Ναι, ήρθα».
Μιλούσαμε μέχρι που χτύπησε το κουδούνι. Σταθήκαμε στις σειρές μας. Ο Βασίλης είχε σταθεί πίσω μου.
Ακούσαμε το γυμνασιάρχη να μιλάει. Έλεγε κάτι, αλλά δεν ήξερα τι. Είχα το μυαλό μου στο Βασίλη. Ήμουν ερωτευμένη.
Σκεφτόμουν τι να φορέσω όταν θα βγαίναμε το απόγευμα με την παρέα. Ίσως το τζιν μου παντελόνι με την ασημί μου ζώνη και το γαλανό ξώπλατο τοπάκι μου. Ή ίσως το φόρεμά μου με τις κίτρινες και τις πορτοκαλί ρίγες?
Μετά ήρθε η ώρα να μπούμε στην τάξη. Είχαμε Μαθηματικά πρώτη ώρα, τον κύριο Καράτη.
Εγώ φυσικά ήμουν στον κόσμο μου. Κουτσομπόλεψα λίγο με την Ελένη τον καθηγητή, μιλήσαμε με τη Μαρία για το ατύχημα του Ντάνου. Μετά τίποτα. Δε μιλούσα, σκεφτόμουν τον Βασίλη.
«Άννα Μαρία, θα μου λύσεις την εξίσωση;»
Κοίταξα τον κύριο Καράτη.
«Να σας την λύσω, καθηγητά».
Σηκώθηκα με βαριά καρδιά και πλησίασα τον πίνακα. Έπιασα την κιμωλία και έγραψα την εξίσωση.
«Μπράβο, κοπέλα μου», μου είπε χαρούμενα ο καθηγητής. «Ξανά σωστά».
Κάθισα στη θέση μου με ένα αδιάφορο χαμόγελο. Τότε άκουσα ένα ψίθυρο.
«Άννα!»
Κοίταξα γύρω μου.
«Άννα Μαρία!»
Τότε είδα τον Βασίλη να μου χαμογελά. Μου πέταξε ένα μικρούτσικο μπαλάκι από χαρτί και το έπιασα. Το άνοιξα προσεκτικά για να μη σκιστεί.
Και είδα τα γράμματά του….

teleia!!!! na ti sinexiseis bebaia!!!

Μέρος 4ο


Μου είχε γράψει ένα ‘Σε αγαπώ’ με τα πιο ωραία γράμματά του. Μόλις το διάβασα σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα. Μου χαμογέλασε ξανά. Ένα χαμόγελο τόσο γλυκό…
Έσφιξα το χαρτί στην παλάμη μου έχοντας ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη. Η ώρα πέρασε ώσπου έφτασε το διάλειμμα. Κρατούσα ακόμη σφιχτά τον βώλο από χαρτί αλλά το χαμόγελο δεν υπήρχε, αφού τα χείλη μου μούδιασαν.
Καθώς ετοιμαζόμουν να βγω από την πόρτα, είδα ότι κι ο Βασίλης ετοιμαζόταν να περάσει. Με κοίταξε και τον κοίταξα κι εγώ.
«Κι εγώ το ίδιο…» του ψιθύρισα γλυκά.
Έπειτα βγήκαμε μαζί έξω από την αίθουσα και διασχίσαμε τρέχοντας τους διαδρόμους μέχρι να βγούμε έξω. Στην αυλή βρήκαμε την Ελένη, τη Μαρία και το Γιάννη που σχολιάζανε τον Καράτη.
«Καλώς τους», είπε η Ελένη. «Σας περιμέναμε! Γιατί αργήσατε; Από τους πρώτους βγήκαμε εμείς!»
«Ελένη κούλαρεεε!» την σκούντησε ο Γιάννης γελώντας.
Η Μαρία πρόσεξε το χαρτί στην παλάμη μου.
«Άννα πάμε μια βόλτα από πίσω;»
«Γιατί;» την ρώτησα. «Τι έχει πίσω από το σχολείο; Τον Ντάνο θέλεις;»
Ο Ντάνος σύχναζε μαζί με τα άλλα μαγκάκια του Γυμνασίου σε μια εσοχή στο πίσω μέρος του σχολείου.
«Ναι, ναι, τον Ντάνο θέλω, να του πω κάτι».
«Έλα τώρα, βαριέμαι», της είπα εγώ.
«Τσακίσου είπα».
Με τράβηξε από το χέρι και περπατήσαμε μέχρι την εσοχή που συχνάζουν τα μαγκάκια.
«Να ο Ντάνος», της είπα, «να τον φωνάξω».
«Μωρή ζαβή, ποιον Ντάνο και πράσινα άλογα; Εσένα εγώ ήθελα!» μου λέει η Μαρία. «Τι χαρτί είναι αυτό;»
Μου έδειξε τον μικρό άσπρο σβώλο που είχα ξεχάσει να βάλω στην τσέπη μου και τον έσφιγγα ασυναίσθητα.
«Αυτό; Τίποτα…σκονάκι είναι ρε Μαράκι…»
Η Μαρία μου έριξε ένα φλογερό βλέμμα.
«Τι σκονάκια μας τσαμπουνάς τώρα, εσύ ούτε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης δεν τα χρησιμοποιείς», μου είπε γελώντας. «Ραβασάκι από τον Βασίλη είναι, ε; Φέρ’ το».
«Τι ραβασάκια ρε Μαρία, έχεις πολύ φαντασία τελικά», της είπα δήθεν θιγμένη και έσφιξα πιο πολύ το σβώλο.
Με ξανακοίταξε με αυτή τη δολοφονική ματιά της.
«Ουφ, καλά! Ναι, ο Βασίλης μου το έδωσε», της ψιθύρισα χαμογελαστά και της έδωσα το σβώλο.
Τον ξετύλιξε.
«Σιγά ρε παιδί μου! Τι έγραψε; Ένα ‘Σε αγαπώ’;» μουρμούρισε.
«Για μένα αυτό σημαίνει πολλά, Μαρία!»
«Σουτ…!» μου ψιθύρισε ξαφνικά η Μαρία.
«Τι είναι ρε Μαρία;» την ρώτησα.
Μου έκανε νόημα να μη μιλάω και πήγε πιο κοντά στην εσοχή να δει τι γίνεται. Τότε είδε το Ντάνο να με κοιτάει προσεκτικά. Η Μαρία πετάχτηκε μπροστά του και τον χαστούκισε ελαφρά.
«Είσαι πολύ ζώον τελικά!» του φώναξε με θυμό.

teleia! sinexise...

bre anna mas kobeis panta sto kalutero shmeio...sunexise.

Sinexiseee!